Recursos educativos

https://actividadesyrecursos.jimdofree.com/  Recursos, actividades, aplicaciones, juegos, software educativo...

25 de diciembre de 2009

Boas prácticas educativas

Con frecuencia pregúntome cales son as razóns polas que boa parte do alumnado da ensinanza secundaria obrigatoria mostra desinterese, apatía ou aversión por todo o que significa traballo escolar, formación ou cultura, chegando, en ocasións, a situacións de abandono escolar sen ter acadada a titulación correspondente. Tampouco observo moito interese e compromiso entre os que promocionan e non engrosan as estatísticas de fracaso, limitándose a cumprir un trámite imposto que parece non estimulalos nin satisfacer ningunha expectativa vital, sendo presa fácil de ofertas ou alternativas non ligadas ao estudio ou á formación futuras.

Razóns? A falta de sintonía entre o sistema educativo e a sociedade. O currículo escolar e a metodoloxía de traballo nos centros son as que estes alumnos e alumnas da sociedade do coñecemento precisan? A complexidade e o cambio son os rasgos que mellor definen os tempos que corren. Permanentemente bulen novas ideas e prácticas que converten en incertos e efémeros os saberes, os valores, as costumes e as crenzas que posuímos. As necesidades das persoas mudan decotío.

As novas tecnoloxías cambiaron substancialmente os hábitos culturais e de relación. A sociedade é cada vez máis diversa, con importantes desaxustes económicos e sociais; a natureza e o concepto da familia é diferente así como o seu compromiso coa educación e co profesorado. A personalidade do alumnado incorpora estes cambios e determina o seu xeito de actuar e responder. A súa diversidade convirtíuse en norma e xa non é unha excepción que deba ser asumida ou reconducida só polos especialistas. Si o sistema educativo non é quen de seguirlle os pasos aos vertixinosos cambios sociais, corremos o risco de quedármonos atrasados nesta carreira marcada polas novas tecnoloxías. Asisto a unha charla do conselleiro de Educación na que, parafraseando ao coordinador do informe Pisa, Andreas Schleider, dicía que temos alumnos/as do século XXI, profesorado de século XX e escolas do século XIX, e quizais esta sexa a fenda que explique, en boa medida, a falla de coordinación da que falabamos, a apatía e a desidia do noso alumnado, o desasosego do profesorado e a conseguinte conflictividade escolar.

Quizais necesitemos dunha maior adaptación ante a natureza dos retos e cambios actuais e debamos propoñérmonos obxectivos diferentes e máis satisfactorios no persoal. Atender ao alumnado de xeito máis personalizado (os rateos actuais posibilítano), reorganizando as aprendizaxes, o seguimento e a avaliación para desenvolver o seu potencial e facelos socialmente máis competentes, autónomos, capaces de usar as ferramentas interactivas e de relacionarse e comunicarse cos demais. Os medios tecnolóxicos, lonxe de apuntalar metodoloxías expositivas e tradicionais, deberían ser un elemento máis de uso común no proceso de ensinar, aprender e avaliar a unha xeración multimedia caracterizada por unha atención moi diversificada, que prefire a pequena recompensa inmediata ás grandes gratificacións a longo prazo, adicta ao saber compartido, que precisa dun teclado para atopar as solucións e para a que o texto non é máis que o complemento dunha imaxe. A dirección dos Centros, lonxe de seguirlle os pasos ao control externo do rendemento dos alumnos, ás xuntanzas rutineiras, á cultura do contido, do “ten que estudiar máis” e ao reforzo da autoridade, debería liderar e reconducir a nosa autonomía cara o desenvolvemento de proxectos educativos baseados en enfoques pedagóxicos e organizativos capaces de dar respostas as necesidades do seu alumnado, facilitando o traballo en equipo, a flexibilidade horaria, a dotación e uso de medios tecnolóxicos en tódalas aulas e os espazos de coordinación Tic e transmisión de experiencias metodolóxicas, en beneficio dunha formación continua de calidade necesaria para a súa integración na sociedade do coñecemento.

Imaxe: Profesor Potachov.